Πέντε χρόνια απουσίας και η μόδα αναζητά το χαμένο ταλέντο του. Το Λονδίνο τιμά τη μνήμη τού αυτόχειρα σχεδιαστή σε πολλά επίπεδα. Με θεατρική παράσταση στο Γουέστ Εντ, με αναδρομική έκθεση για φίλους της μόδας, με έκδοση βιογραφίας για σκανδαλοθήρες διασημοτήτων. Στο πέρασμά του από τη μόδα κατόρθωσε να προσδιορίσει το στυλ του 21ου αιώνα. Και να μείνει στην ιστορία της ως δημιουργός που ανέμειξε την αριστοκρατικότητα της παραδοσιακής ραφής με την πανκ αισθητική του.
Ρομαντικός, τελειομανής, ανατρεπτικός, τεχνίτης, δημιουργός, ανήσυχος, ανασφαλής. Ηταν ένα δημιουργικό μυαλό σε έξαψη που έβλεπε μέσα από τα υλικά τα οράματα της δικής του άποψης για το σώμα, την ομορφιά, την πολιτική του σώματος σε ένα σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο.
Μπορεί ο θόρυβος των μίντια να επικεντρώθηκε τον Φεβρουάριο του 2010 στην αυτοκτονία ενός καταθλιπτικού σχεδιαστή και στη μεγάλη επιτυχία του (το bumpster pant/χαμηλά κάτω από τη μέση κομμένο παντελόνι), όμως ο Λι - όπως τον έλεγαν οι φίλοι του - άξιζε κάτι περισσότερο από τις συνηθισμένες επαγγελματικές δοξολογίες της μόδας.
Οι συμπατριώτες του τον έχρισαν τέσσερις φορές Σχεδιαστή της Χρονιάς, ενώ η βασίλισσα της Αγγλίας τον έχρισε Αξιωματούχο της. Το ατίθασο αγόρι από τη Σκωτία με την κακή αγγλική προφορά μπήκε στο Central Saint Martins School of Art και στα αγγλικά παραδοσιακά ραφτάδικα της οδού Savile Raw. Από νωρίς έγινε - μαζί με τον Τζον Γκαλιάνο - το καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας του στα μέσα της δεκαετίας του '90 και το 1996 πέρασε στο Παρίσι για μία σύντομη αλλά επεισοδιακή παραμονή στον οίκο Givenchy.
Η ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ. Ο ΜακΚουίν προωθούσε την ελευθερία της έκφρασης και της σκέψης και πίστευε στην αυθεντία της φαντασίας. Και ως υποδειγματικός ρομαντικός τύπος, ο ήρωας-καλλιτέχνης ακολούθησε τις οδηγίες της έμπνευσής του. Συλλογή μετά τη συλλογή έφερνε το κοινό σε δίλημμα: η επεξεργασία του ρούχου και η κατασκευή του σε όλα τα στάδια ήταν τόσο χειροτεχνική όσο και καλλιτεχνική διεργασία που σε προκαλούσε να απαντήσεις καταφατικά στο βασανιστικό ερώτημα των σχεδιαστών: «Μπορεί να είναι η μόδα τέχνη;».
Στην πρώτη του συλλογή, στις αρχές του '90, την οποία είχε τιτλοφορήσει «Βιασμός στα Υψίπεδα» («Highland Rape»), υπήρχε θυμός και αγριότητα στη μεταχείριση των υλικών. Ο ΜακΚουίν απέδειξε πόσο πρωτότυπος και αντισυμβατικός μπορεί να γίνει το 1997 με τη συλλογή «It's a Jungle out there», βασισμένη στα χρώματα και τη σιλουέτα της αφρικανικής γαζέλας. Την παρουσίασε σε μία παλιά αποθήκη ελαστικών στη λαχαναγορά του Λονδίνου, με μουσική των Prodigy, με σκηνικό από παλιά αυτοκίνητα να φλέγονται με κηροζίνη και με μοντέλα μακιγιαρισμένα και χτενισμένα να μοιάζουν με αγρίμια της ζούγκλας. Το σχόλιό του ήταν μία σκέψη για το πολιτισμένο μέλος της κοινωνίας σε αντίθεση με τον άνθρωπο της φύσης, το μοντέρνο και το πρωτόγονο, μεταξύ θύτη και θύματος.
Η σχέση αυτή θύματος και διώκτη τον καθοδήγησε και στις πιο σκωτσέζικες συλλογές του αργότερα όπως «Οι χήρες του Καλόντεν» (φ/χ 2006-7) και τα αναμαλλιασμένα αερικά ντυμένα με λευκές δαντέλες, σκωτσέζικα καρό και τουίντ ταγέρ και ξεφτισμένα φορέματα φτιαγμένα από χιλιόμετρα μουσελίνας και φτερά φασιανού.
ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΑΝ ΠΟΕ. Ιδιαίτερα εμπνευσμένος από τον 19ο αιώνα και τη βικτωριανή γοτθική ατμόσφαιρα της τέχνης, ο ΜακΚουίν ακολούθησε τα ίχνη από τα κείμενα και τους στίχους του Εντγκαρ Αλαν Πόε για να δώσει στις δημιουργίες του στοιχεία τρόμου και ρομαντισμού, ζωής και θανάτου, μελαγχολίας και ομορφιάς. «Οι άνθρωποι βρίσκουν τα πράγματα που κάνω επιθετικά. Δεν συμφωνώ. Τα θεωρώ τόσο ρομαντικά που συνομιλούν με μία σκοτεινή πλευρά της προσωπικότητας» ήταν η δική του άποψη.
Savage Beauty
Η έκθεση «Αγρια Ομορφιά», που εγκαινιάζεται στα μέσα Μαρτίου στο Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου στο Λονδίνο, αποτελεί συνέχεια της έκθεσης μόδας που παρουσιάστηκε το 2011 στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στις συλλογές η σύνθεση ενός cabinet des curiosites θα φιλοξενήσει αξεσουάρ και μοναδικά κομμάτια που ολοκλήρωναν τη θεατρική αφήγηση του σχεδιαστή. Οπως δείχνει η λεπτομέρεια από τη συλλογή Voss του 2001, γνωστή και ως «Ασυλο».
Μπορεί ο θόρυβος των μίντια να επικεντρώθηκε τον Φεβρουάριο του 2010 στην αυτοκτονία ενός καταθλιπτικού σχεδιαστή και στη μεγάλη επιτυχία του (το bumpster pant/χαμηλά κάτω από τη μέση κομμένο παντελόνι), όμως ο Λι - όπως τον έλεγαν οι φίλοι του - άξιζε κάτι περισσότερο από τις συνηθισμένες επαγγελματικές δοξολογίες της μόδας.
Οι συμπατριώτες του τον έχρισαν τέσσερις φορές Σχεδιαστή της Χρονιάς, ενώ η βασίλισσα της Αγγλίας τον έχρισε Αξιωματούχο της. Το ατίθασο αγόρι από τη Σκωτία με την κακή αγγλική προφορά μπήκε στο Central Saint Martins School of Art και στα αγγλικά παραδοσιακά ραφτάδικα της οδού Savile Raw. Από νωρίς έγινε - μαζί με τον Τζον Γκαλιάνο - το καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας του στα μέσα της δεκαετίας του '90 και το 1996 πέρασε στο Παρίσι για μία σύντομη αλλά επεισοδιακή παραμονή στον οίκο Givenchy.
Η ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ. Ο ΜακΚουίν προωθούσε την ελευθερία της έκφρασης και της σκέψης και πίστευε στην αυθεντία της φαντασίας. Και ως υποδειγματικός ρομαντικός τύπος, ο ήρωας-καλλιτέχνης ακολούθησε τις οδηγίες της έμπνευσής του. Συλλογή μετά τη συλλογή έφερνε το κοινό σε δίλημμα: η επεξεργασία του ρούχου και η κατασκευή του σε όλα τα στάδια ήταν τόσο χειροτεχνική όσο και καλλιτεχνική διεργασία που σε προκαλούσε να απαντήσεις καταφατικά στο βασανιστικό ερώτημα των σχεδιαστών: «Μπορεί να είναι η μόδα τέχνη;».
Στην πρώτη του συλλογή, στις αρχές του '90, την οποία είχε τιτλοφορήσει «Βιασμός στα Υψίπεδα» («Highland Rape»), υπήρχε θυμός και αγριότητα στη μεταχείριση των υλικών. Ο ΜακΚουίν απέδειξε πόσο πρωτότυπος και αντισυμβατικός μπορεί να γίνει το 1997 με τη συλλογή «It's a Jungle out there», βασισμένη στα χρώματα και τη σιλουέτα της αφρικανικής γαζέλας. Την παρουσίασε σε μία παλιά αποθήκη ελαστικών στη λαχαναγορά του Λονδίνου, με μουσική των Prodigy, με σκηνικό από παλιά αυτοκίνητα να φλέγονται με κηροζίνη και με μοντέλα μακιγιαρισμένα και χτενισμένα να μοιάζουν με αγρίμια της ζούγκλας. Το σχόλιό του ήταν μία σκέψη για το πολιτισμένο μέλος της κοινωνίας σε αντίθεση με τον άνθρωπο της φύσης, το μοντέρνο και το πρωτόγονο, μεταξύ θύτη και θύματος.
Η σχέση αυτή θύματος και διώκτη τον καθοδήγησε και στις πιο σκωτσέζικες συλλογές του αργότερα όπως «Οι χήρες του Καλόντεν» (φ/χ 2006-7) και τα αναμαλλιασμένα αερικά ντυμένα με λευκές δαντέλες, σκωτσέζικα καρό και τουίντ ταγέρ και ξεφτισμένα φορέματα φτιαγμένα από χιλιόμετρα μουσελίνας και φτερά φασιανού.
ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΑΝ ΠΟΕ. Ιδιαίτερα εμπνευσμένος από τον 19ο αιώνα και τη βικτωριανή γοτθική ατμόσφαιρα της τέχνης, ο ΜακΚουίν ακολούθησε τα ίχνη από τα κείμενα και τους στίχους του Εντγκαρ Αλαν Πόε για να δώσει στις δημιουργίες του στοιχεία τρόμου και ρομαντισμού, ζωής και θανάτου, μελαγχολίας και ομορφιάς. «Οι άνθρωποι βρίσκουν τα πράγματα που κάνω επιθετικά. Δεν συμφωνώ. Τα θεωρώ τόσο ρομαντικά που συνομιλούν με μία σκοτεινή πλευρά της προσωπικότητας» ήταν η δική του άποψη.
Savage Beauty
Η έκθεση «Αγρια Ομορφιά», που εγκαινιάζεται στα μέσα Μαρτίου στο Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου στο Λονδίνο, αποτελεί συνέχεια της έκθεσης μόδας που παρουσιάστηκε το 2011 στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στις συλλογές η σύνθεση ενός cabinet des curiosites θα φιλοξενήσει αξεσουάρ και μοναδικά κομμάτια που ολοκλήρωναν τη θεατρική αφήγηση του σχεδιαστή. Οπως δείχνει η λεπτομέρεια από τη συλλογή Voss του 2001, γνωστή και ως «Ασυλο».
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια: